Ég er sannfærður um að manneskjan óskar sér ekkert heitar en að geta verið hvaða fyrirbrigði sem er, raunveruleg fyrirbrigði og yfirnáttúruleg. Þessi sannfæring varð til eftir að ég var skilgreindur í listaháskólanum sem „psychedelic“ listamaður. Þegar ég kynnti mér viðfangsefnið sýndist mér skynörvandi listaverk öll vera mjög litrík og mynstruð, sem ég var sammála að líktist því sem ég var að gera.

Ég kafaði hins vegar dýpra í það sem skrifað hefur verið um skynörvandi upplifanir og áttaði mig á því að það sem einkennir skynörvandi frásagnir er stöðug endurtekning um tilfinninguna sem fólk fær við að renna saman við umhverfið sitt og alheiminn sjálfan. Þetta var ekki það sem ég sá í listaverkum þegar ég kynnti mér skynörvandi list, þannig ég ákvað að búa þannig verk til sjálfur.

Ég velti því lengi fyrir mér hvers vegna sú upplifun væri svo algeng og áttaði mig á að fólk gerir margt í daglegu lífi sem líkist því sem lýst er þegar sjálfið sameinast umhverfi og náttúru. Það hlýtur því að vera til einhver sameiginleg óuppfyllt ósk sem býr í manneskjunni um að verða að einhverju öðru.

I believe that people deeply desire to transform into whatever phenomenon they can imagine, real or supernatural. This realization struck me after being labelled a psychedelic artist at the IUA, where I explored the vibrant, pattern-rich style of this art.

However, diving deeper into the literature on psychedelics, I discovered that these experiences involve more than just vivid visuals; they often include a profound sense of merging with the environment.

This recurring theme of unity in psychedelic experiences wasn't reflected in the art I saw, so I started creating pieces that captured this feeling. Reflecting on why this desire to merge with the surroundings is so prevalent, I concluded that it reflects a deeper, widespread human longing to transcend their current state.